आजची सकाळ मन धुंद करीत होती,
का? ते मात्र कळत नव्हतं,
सहजच मनात विचार आला,
सकाळ तर रोजच येते,
मग आजची सकाळ वेगळी का
भासते?
या विचारातच मी चालत होते,
चालता चालता परिचित-अपरिचित
अशा
माझ्या आवडत्या
प्रजाक्तापाशी आले,
नेहमी कुणाकडून तरी वेचली
जाणारी
प्राजक्ताची फुलं आज तिथेच
होती...
त्या फुलांकडे पाहून मनात विचार आला,
नेहमी देवघरात सजणारी फुलं आज
इथे का?
वाटलं जणू ती माझ्या
प्रतीक्षेत असावीत,
माझ्या पोळलेल्या पायांना
संजीवनी देण्यासाठी...
त्यांचा तो मंद गंध मनाला स्पर्शून गेला,
पुढे पाऊल टाकण्याचं धाडसच
होईना,
त्या इवल्याशा फुलाच्या
चिमुकल्या पाकळ्या,
जणू काही मला खुणावत
होत्या...
मी काहीक्षण थांबले अन् पापण्या मिटल्या,
त्यांच्या सुगंधात मी
बेधुंद झाले,
मात्र ती फुलं वेचण्याचा
मोह मी आवरला,
अन् अस्वस्थतेतच माझी जड
पावले उचलली...
मनात आलं, काय करणार मी त्या फुलांचं?
क्षणिक सुगंध घेऊन
कुस्करुनच टाकणार ना?
क्वचित केसात माळणार ...
पण त्यातून काय मिळवणार?
फक्त क्षणभंगुर आनंदच ना?
त्यापेक्षा ती फुलं तिथेच असू देत,
माझ्यासारख्या इतरांची मनं
धुंद करू देत,
त्यांच्या रोजच्या सकाळची रम्य
सकाळ करू देत,
अन् त्यांच्याही हृदयाच्या
रसिक कोपऱ्याला
आपल्या सुगंधाचा अनमोल ठेवा
देऊ देत...
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा