अंधाराच्या दाट पडद्याआड
जाणवतो एक काळवंडलेला चेहरा,
सुरकुत्यांनी माखलेला,
व्रणांनी विद्रूप झालेला,
पाहवतही नाही
आणि
साहवतही नाही.
मग अखेर त्या काळोखातच
मी विचारते काळोखाला
त्याचीच ओळख,
कातरलेले शब्द
कानावर पडतात
“मी स्वातंत्र्य”
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा