एका अज्ञात मृत्युच्या छायेत

रोजच रोषणाईत न्हाउन निघणारी मुंबई,
जिथे प्रत्येकजण येतो डोळ्यात एक स्वप्न घेऊन,
अशी ही स्वप्ननगरी...
पण इथला प्रत्येकजण जगत असतो
एका अज्ञात मृत्युच्या छायेत!
कामधंद्यासाठी घराबाहेर पडलेला माणूस
सामील होतो लोकलच्या गर्दीत
स्वतःचं क्षुद्र अस्तित्त्व जपत...
फक्त काही मिनिटांचा प्रवास,
त्या काही मिनिटांतला तो प्रचंड तणाव,
मधेच प्रवासात स्फोट होईल,
मृत्यू अचानक झडप घालेल,
बेसावध सावजाचा सावधपणे फडशा पडेल,
कसलीच शाश्वती नाही...
स्फोटानंतर झालेला तो रक्तामांसाचा चिखल
पोटाची खळगी भरण्यासाठी रक्ताचं पाणी करणाऱ्या
सामान्य माणसाच्या शरीराची लोंबणारी लक्तरं
हे सारे पाहताना माणुसकी रडते घाय मोकलून
पण तिचा तो करून आक्रोश कुणालाही ऐकू जात नाही...
तेव्हा बधीर होऊन जातात सार्यांचेच कान
ती भयाण भयानकता पाहून...
पण तरीही येणार्यांचा लोंढा कमी होत नाही,
येणारे येतच राहतात,
पापण्यातली असंख्य स्वप्न उराशी बाळगून,
आणि जगत राहतात,
इथल्या त्या एका अज्ञात मृत्युच्या छायेत.....