ती

तिनं उद्वेगानं कपाट उघडलं
घाईत कोंबलेले काही निषेध
भराभरा काढून फेकले माझ्यासमोर,
कप्प्यात घड़ी करून ठेवलेले
काही बोचरे प्रसंग
एक एक करून उलगड़त गेली ती,
ठेवणीतल्या घायाळ घटनांना
कपाटातून काढतांना
ओक्साबोक्शी रडत कोसळली ती ---

तिला मिठीत घेत मी म्हटलं,
' वेडाबाई, हे कपाट सोन्याचं आहे,
यात असल्या प्रसंगांचा
कचरा नसतो ठेवायचा ,
रेशमी मिठीच्या तलम घड्यांची
चळत नीट रचून ठेवायची असते '

----- डोळे पुसत तीही गोड हसली !